ადუღებული ბულიონის და ახლად დაფქული შავი პილპილის მდიდარი არომატი ტრიალებდა ჰაერში, სურნელოვანი მისალმება ემილ ჭიაბერის ფართო ლოს-ანჯელესის სამზარეულოში. მზის შუქი ფანჯრებიდან გადიოდა და თბილ ნათებას აფრქვევდა შიგნით შეკრებილს. გარეთ პალმები ნაზად ქანაობდნენ კალიფორნიის ნიავზე, მკვეთრი განსხვავებით თოვლით დაფარული მწვერვალებისგან, რომლებიც დომინირებდნენ ემილის ბავშვობის მოგონებებში თბილისის შესახებ. თუმცა შიგნით სხვანაირი სითბო აყვავდა – საზოგადოების სითბო და საერთო სიყვარული ქართული სამზარეულოს მიმართ.
ემილი, კაცი, რომლის კეთილი თვალები კუთხეებში აცეცებდა, როცა იღიმებოდა, თავის ვრცელ სამზარეულოს კუნძულზე ტრიალებდა. დღეს განსაკუთრებული შემთხვევა იყო - ხინკლის დამზადება ადგილობრივი ქართული თემისთვის. ფქვილმა მთვრალი დაასხა, როგორც მსუბუქი თოვლი, და თასები სავსე იყო დაჭრილი მწვანილის - ქინძი, ოხრახუში და სურნელოვანი ტარხუნის ცოცხალი მწვანე გობელენით. სიცილი გაისმა ჰაერში, როცა მეგობრები და მეზობლები მივიდნენ, თითოეულს საჩუქრები მოჰქონდა - ცეცხლოვანი აჯიკა, მარინირებული ჭარხლის გვერდითი კერძი ლალის წითელში ან ერთი ბოთლი მწვანე, ხრაშუნა ქართული თეთრი ღვინო.
შესავალი იყო სწრაფი, შეცვალა მარტივი მეგობრობა, რომელიც აყვავებული იყო საერთო მემკვიდრეობით. მალე მონდომებული ხელების მცირერიცხოვანი არმია იმუშავა. ემილივით გამოცდილი მზარეულები ცომს ცომს ზედმიწევნით ზემოდნენ, მათი მოძრაობები პრაქტიკული ქორეოგრაფია იყო. ახალგაზრდა თაობები, სავსე თაობების მანძილზე გადაცემული საიდუმლოებების შესწავლის სურვილით, მიბაძავდნენ მათ ძალისხმევას, მათ სიცილს ფქვილით დაფხვნილი სიცილით აწყდებოდათ.
შევსება აიღო დავითმა, ხმამაღალი ხმით და თვალისმომჭრელად. პრაქტიკული სიმარტივით, მან დაფქული ცხვრისა და საქონლის ხორცის ნაზავი დაჭრა, დანის ბრჭყვიალა მზის შუქს იჭერდა, როცა ის ხელში ცეკვავდა. იქვე, საფეთქლებით შეიარაღებული თინეიჯერები ხახვის მთას შეუდგნენ, თვალები კარგად აუწყლიანდათ, როცა მძაფრი არომატი ავსებდა ჰაერს.
საუბარი ღვინოსავით თავისუფლად წარიმართა, ქართულის ნაპერწკლებით გაჟღენთილი ინგლისური ენის ნაზავი. ბავშვობის ზაფხულის ისტორიები, რომლებიც გატარებული იყო თბილისის ენერგიული ქუჩების შესასწავლად, რომლებიც გადახლართული იყო ახალ მიწაზე ცხოვრების ზღაპრებთან. მიუხედავად ამისა, მილების მიუხედავად, რომელიც მათ სამშობლოს აშორებდა, კუთვნილების გრძნობა მთელ ოთახში ჟღერდა. აქ, ემილის სამზარეულოში, ისინი არ იყვნენ მხოლოდ ანჯელონები - ისინი იყვნენ ქართველები, შებოჭილი ტრადიციებით, კერძებითა და უნიკალური კულტურისადმი ღრმა სიყვარულით.
შუადღისას ჰაერი აავსო აქტივობის სიმფონიამ. ემილმა ფხიზლოვანი თვალით გააბრტყელა ცომი თხელ ფურცლებზე. სხვებმა, მის მიმდევრობით, ცომი დაკრეჭეს და დაკეცეს პრაქტიკული სიზუსტით, მათი ქმნილებები გადაიზარდა მსუქან, ნახევარმთვარის ფორმის დვრილებში - კვინტესენციალურ ხინკალში. თითოეულ ხინკალს საიდუმლო ნაკეცებში ინახავდა - ორთქლზე მოხარშული ბულიონის პატარა ჩანთა, რომელიც ელოდება პირველი ლუკმის შემდეგ არომატს.
საბოლოოდ დადგა სიმართლის მომენტი. წყლის გიგანტური ქვაბი მხიარულად აფრქვევდა ღუმელზე და სათითაოდ ნაზ ხინკალს საგულდაგულოდ აყრიდნენ. ოთახში მოლოდინმა დენივით ჭყიტა.
როდესაც ხინკალი ზედაპირზე ამოვარდა, მხიარულმა მხიარულებამ ატყდა. ემილმა, რომელიც გამოცდილი შეფ-მზარეულის პრაქტიკული ეფექტურობით მოძრაობდა, გამოათევზა ისინი და დაალაგა დიდ ლანგარზე, მეფისთვის შესაფერისად. მაგიდა ღრიალებდა ორთქლზე მოხარშული პელმენების, ფერადი სალათების და სურნელოვანი დიპლომატების სიმძიმის ქვეშ.
მაგრამ ნამდვილი დღესასწაული არ იყო მხოლოდ პალატისთვის; სულისთვის იყო. როდესაც ისინი შეიკრიბნენ მაგიდის ირგვლივ, ურთიერთობის ღრმა გრძნობა აყვავდა. წვნიანი ხინკლის ყოველი ლუკმა, ღვინის ყოველი ყლუპი იყო საერთო გამოცდილება, მათი მემკვიდრეობის შეხსენება და მათი საზოგადოების მტკიცე სულისკვეთება. ემილ ჭიაბერის მზიან სამზარეულოში, სამშობლოდან კილომეტრებით მოშორებით, იპოვეს თბილისის გემო, სახლის გემო.