საათის კოშკმა გლენდეილში გადამწყვეტი თორმეტი გაისმა, რომელიც სუსტად ჟღერდა ხმაურიანი ჭექა-ქუხილის მეშვეობით, რომელიც ავსებდა არბატის საბანკეტო დარბაზს. ლოს-ანჯელესს, ჩვეულებრივ, ოქროს მზეში ბანაობდა, ღამის გრილი ჰაერის მოსასხამი ეცვა, მაგრამ შიგნით სითბო საგრძნობი იყო. 2014 წლის ახალი წელი იყო და ქართული ლოს-ანჯელეს საზოგადოება გრანდიოზულ სტილში აღნიშნავდა.

არბატი, ჩვეულებრივ ქორწილებისა და ნათლობის ადგილი, ქართული სულის კალეიდოსკოპად გადაიქცა. ჟოლოსფერი სუფრები, რომლებიც მორთული იყო ცოცხალი ფერის ნაქარგებით, მაგიდებს ფარავდა. ზღაპრული შუქების რბილ ნათებაში ბრჭყვიალებდა ოქროს ტინილის გირლანდები და ჰაერი გუგუნებდა ახალი წლის მოლოდინით.

საღამოს გმირები იყვნენ არა ჰოლივუდის ვარსკვლავები, არამედ ქართველი ლოს-ანჯელესის საზოგადოების თავდადებული მოხალისეების ჯგუფი. თვეების დაგეგმვამ კულმინაციას მიაღწია ამ საღამოს - შანსი მათი საზოგადოებისთვის, მიმოფანტული მთელ ქალაქში, შეკრებილიყვნენ და აღენიშნათ მათი საერთო მემკვიდრეობა. სიცილი, გაჟღენთილი ქართულის ნაპერწკლებით, აავსო ჰაერი, როდესაც ძველი მეგობრები ჩაეხუტათ და ახალი ნაცნობები გაიცნეს.

საღამოს მთავარი თემა, რა თქმა უნდა, საკვები იყო. სამზარეულოდან ორთქლზე მომზადებული კერძების ერთი შეხედვით გაუთავებელი მარაგი მოედინებოდა, თითოეული მათგანი საქართველოს მდიდარი კულინარიული მემკვიდრეობის დასტურია. იყო ხაჭაპური, ყველით გაჟღენთილი ნამცხვრები და ხინკალი, წვნიანი ბულიონებითა და ქონდარი შიგთავსით გაჟღენთილი საკულტო ქართული ღვეზელები. სალათები, ცოცხალი ახალი ბოსტნეულით და გაჟღენთილი სურნელოვანი საწებლებით, შაშლიკის ფერადი თეფშების გვერდით იჯდა - შამფურში შემწვარი ხორცი შებოლილი სრულყოფილებამდე.

ღამის გათევისას ყურადღება მაგიდიდან საცეკვაო მოედანზე გადავიდა. ცოცხალმა ჯგუფმა, რომელიც სპეციალურად თბილისიდან ჩამოფრინდა, ოთახი აავსო ქართული ხალხური მუსიკის პულსირებული რითმებით. ტრადიციული ლეზგინკა, ცეკვა, რომელიც ხასიათდება სწრაფი ფეხით და შთამბეჭდავი აკრობატიკით, ცენტრალური ადგილი დაიკავა. ახალგაზრდები და მოხუცები შეუერთდნენ, მათი მოძრაობები ენერგიისა და სიხარულის ბუნდოვანი იყო. მათაც კი, ვისაც ორი მარცხენა ფეხი ჰქონდათ, ვერ გაუძლეს ინფექციურ ენერგიას, ქანაობდნენ და მუსიკის თანხლებით ტაშს უკრავდნენ.

ცეკვებს შორის სადღეგრძელოებს სვამდნენ. ჭიქები აწკრიალდა, სავსე ქართული ღვინით, ღრმა წითელი, რომელიც ასახავდა ხალხში გამოსხივებულ სითბოს. სადღეგრძელოები გაკეთდა ახალ წამოწყებაზე, ძვირფას მოგონებებზე და რაც მთავარია, სამშობლოდან შორს აყვავებული მათი საზოგადოების მტკიცე სულისკვეთებისადმი.

როცა საათი შუაღამეს მიუახლოვდა, ოთახს სიჩუმე ჩამოვარდა. ჯგუფმა ნაცნობი აკორდი დაარტყა და ხალხმა შეასრულა Mravaliom Sheni (გილოცავთ ახალ წელს). ათვლა დაიწყო, დარბაზში ხმების გუნდი გაისმა, თითოეული ნომერი მოლოდინით იყო გამსჭვალული.

შემდეგ კი, ხმაურით და მხიარულებით, 2014 წელი დადგა. კონფეტი წვიმდა, სიცილი ატყდა და თბილი ჩახუტებები ერთმანეთს გადაეცვა. იმ მომენტში, მილები თითქოს დნება. ისინი არ იყვნენ მხოლოდ ანჯელონები, რომლებიც ახალ წელს აღნიშნავდნენ; ისინი იყვნენ ქართველები, შებოჭილი ტრადიციებით, საერთო მემკვიდრეობითა და საზოგადოების ურყევი სულით. ღამე, მათი გამძლეობისა და სამშობლოს სიყვარულის დასტური, სამუდამოდ დარჩება მათ მეხსიერებაში. როდესაც მუსიკა ადიდდა და ცეკვა განახლდა, მათ იცოდნენ, რომ სადაც არ უნდა წაიყვანა სიცოცხლე, ამ ღამის სითბო და სიხარული სამუდამოდ ახსენებდა მათ ფესვებს, ერთმანეთთან დაკავშირებას და საქართველოს მტკიცე სულისკვეთებას.