კალიფორნიის მზე დაბლა ჩავარდა და გრძელ ჩრდილებს აჩენდა ლოს-ანჯელეს აეროპორტის ასასტროფზე. ცის დამიწებულ გიგანტებს შორის მოთავსებული, მოლოდინით გაჟღენთილი საეჭვო ადგილი - რონალდ რეიგანის ბიბლიოთეკა. ამაღამ, 2012 წლის 23 მაისს, საქართველოს დამოუკიდებლობის დღეს, ეს წყნარი სივრცე Air Force One-ის შთამბეჭდავი ჩრდილის ქვეშ გადაიქცევა საკონცერტო დარბაზად, მისი აუდიტორია დიდებულებისა და მუსიკის მოყვარულთა უნიკალური ნაზავია. საღამოს ვარსკვლავი? თინათინ ჯაფარიძე, ჯაზის მომღერალი თბილისელი, თავისი სამშობლოს ისტორიასავით მიმზიდველი ხმით.

თინათინი არ იყო ნებისმიერი მომღერალი. საქართველოში ის იყო ეროვნული საგანძური. მისი ხმა, მწველი სოპრანო, რომელიც გამსჭვალულია კვამლისფერი სენსუალურობით, წლების განმავლობაში იპყრობდა მაყურებელს. მაგრამ ამაღამ ის მხოლოდ ქართველებისთვის არ მღეროდა. ამაღამ ის იყო ელჩი, რომელმაც დამოუკიდებლობის დღესთან დაკავშირებით წარჩინებულ მაყურებელს ქართული მუსიკის სული მოუტანა.

გულშემატკივარი იყო მომხიბლავი ნაზავი. პრეზიდენტი სააკაშვილი და ქართველი ოფიციალური პირები, თავიანთ ეროვნულ ფერებში წითელი და თეთრი, შერეული საიდუმლო სამსახურის აგენტებით, ცნობისმოყვარე ბიბლიოთეკის პერსონალით და აღმოსავლეთ ევროპელი ემიგრანტების ნაწილთან ერთად. ჰაერი ატყდა ინტრიგის საერთო გრძნობით, თავისუფლების ზეიმით და მუსიკის ძალით, რომ გადალახოს არა მხოლოდ საზღვრები, არამედ უსაფრთხოების პროტოკოლებიც.

როდესაც თინათინი იმპროვიზირებული სცენაზე ავიდა, საეჭვო საკონცერტო დარბაზში სიჩუმე ჩამოვარდა. მისმა ღიმილმა, თბილმა და გულწრფელმა, მყისიერად გააიარაღა მაყურებელი. მან ისაუბრა რამდენიმე სიტყვა ინგლისურად, მომხიბვლელი, როგორც მელოდია, რომლის გაშვებასაც აპირებდა. შემდეგ, თავის ჯგუფთან ერთად, მან დაიწყო სიმღერა.

პირველი ნოტები, რომლებიც მის ტუჩებს გადაურჩა, მოფერებას ჰგავდა, მელოდიის ნაზ შესწავლას. მაგრამ სიმღერის წინსვლისას, მისი ხმა აყვავდა, ძალისხმევის გარეშე აფრინდა რეგისტრებში, ქსოვა ზღაპრებს სიყვარულის, დაკარგვისა და მისი სამშობლოს გამძლე სულისკვეთების შესახებ. მის ხმაში მელანქოლიური სილამაზე იგრძნობოდა, ლტოლვის ელფერი, რომელიც ეხმიანებოდა ყველას, ვისაც ოდესმე უგრძვნია გადაადგილების ტკივილები.

თინათინის შესრულება მხოლოდ მის ვოკალს არ ეხებოდა; ეს იყო საუბარი მის ჯგუფთან. პიანისტი, გამოცდილი მუსიკოსი, რომლის თითები სპილოს ძვლების გასწვრივ ცეკვავდნენ, ასახავდა მის ემოციებს თავისი დელიკატური შეხებით. კონტრაბასისტი, ახალგაზრდა მამაკაცი, რომელსაც თვალებში მტკიცე ბრჭყვიალა აქვს, სტაბილური პულსი უზრუნველჰყო და მის ამაღლებულ მელოდიებს დააფუძნა. საქსოფონისტი, ცბიერი კაცი ბოროტი ღიმილით, თამაშში მყოფ რიფებს ერევა და ახირებას მატებდა მელანქოლიურ დინებას. ეს იყო ლამაზი დიალოგი, ჯაზის უნივერსალური ენის დასტური.

სიმღერებს შორის თინათინი იზიარებდა ისტორიებს - ისტორიებს თბილისში მისი ბავშვობის შესახებ, ჯაზის მძლავრი სცენის შესახებ, რომელიც აყვავდა საბჭოთა პერიოდის მიუხედავად, და სიხარულს დამოუკიდებლობის შემდეგ მისი მუსიკალური მემკვიდრეობის ხელახლა აღმოჩენით. მისი ისტორიები ხიდი იყო, რომელიც აუდიტორიას აკავშირებდა როგორც ნაცნობ, ისე უცნაურ კულტურასთან, ყველა იმ დროს, როცა ახლომდებარე საპრეზიდენტო თვითმფრინავის რბილ ნათებაში იყო გაჟღენთილი.

ღამის მიწურულს ოთახი, მიუხედავად მისი უჩვეულო გარემოსა, მადლიერებით ცოცხლობდა. თინათინმა, შესრულების სიხარულისგან გაწითლებული სახე, მშვილდი აიღო. იმ მომენტში არ არსებობდა ოფიციალური პირები, წარჩინებულები ან უშიშროების პერსონალი, უბრალოდ მუსიკის მაგიით გაერთიანებული საზოგადოება.

თინათინის გამოსვლა 2012 წლის 23 მაისს, Air Force One-ის შთამბეჭდავი ჩრდილის ქვეშ, უფრო მეტი იყო, ვიდრე უბრალოდ კონცერტი; ეს იყო ზეიმი. ეს იყო საქართველოს დამოუკიდებლობის ზეიმი, მუსიკის ძალის ზეიმი, რომელიც აკავშირებს გულებს კულტურებსა და უსაფრთხოების პროტოკოლებს შორის, და ზეიმი ნამდვილი მუსიკალური საგანძურის - თბილისის ბულბულის მომხიბვლელი ხმის შესახებ.