წვიმა იყო დაუნდობელი დრამერი ტონი ხაჭაპურის ლითონის ჩარდახზე Oui Melrose-ში. ყოველი წვეთი თითქოს ზიზღს იკავებდა და თითქმის შურისმაძიებელი მრისხანებით აფრქვევდა მინას. სარა, რომელიც გარეთ ქოლგის გარეშე იყო დაჭერილი, ღრიალებდა წვიმაში, მისი ოდესღაც ელეგანტური ჩაცმულობა ახლა ნესტიანი, არეულია. მძიმე მუხის კარის გაღებისას მას სითბოს ტალღა მიესალმა, რომელმაც მყისიერად განდევნა სიცივე, რომელიც მის ძვლებში ჩაეშვა.

შიგნით ჰაერი გამდნარი ყველისა და ახლად გამომცხვარი პურის დამათრობელი არომატით იყო გაჟღენთილი. გამოკვეთილი აგურის კედლები მორთული იყო ფერადი გობელენებით, რომლებიც ასახავდა ქართული ფოლკლორის სცენებს, ხოლო ზღაპრული განათების სიმები თბილ, მიმზიდველ ბზინვარებას აფრქვევდა შეუსაბამო ხის მაგიდებსა და პლიუს სავარძლებზე. საუბრის ჩუმმა წუწუნმა და ვერცხლის ჭურჭლის რიტმული ზარბაზნები ავსებდა ოთახს, რაც მანუგეშებელ გრძნობას ქმნიდა.

სარას გვერდით გაჩნდა ახალგაზრდა ქალი, რომელსაც კასპიის ზღვის ფერის თვალები და ღიმილი ჰქონდა, რომელსაც შეეძლო მყინვარების დნობა. "კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება წვიმისგან!" ჭიკჭიკებდა მან, ჰაერივით თბილი ხმა. "შენ ისე გამოიყურები, თითქოს ჩახუტება შეგიძლია გამოიყენო."

ეს იყო ნადია და სტუმართმოყვარეობა თითქოს უგემრიელესი ქართული ღვინოვით მოედინებოდა მის ძარღვებში. სანამ სარა ბოდიშს ითხოვდა წვეთოვანი მდგომარეობის გამო, ნადიამ მოიშორა მისი სველიანი ქურთუკი, მისი მოძრაობები პრაქტიკული ბალეტი იყო, რომელიც დახვეწილი იყო აურზაური რესტორნის წლების განმავლობაში ნავიგაციის შედეგად.

მყუდრო კუთხის ჯიხურში მოთავსებულმა სარამ იგრძნო, რომ მადლიერების ტალღა გადაეფარა მას. ნადია, ჯადოქარი შავ წინსაფარში, რამდენიმე წუთში კვლავ გამოჩნდა ქართული შავი ჩაის ორთქლმოყრილი ფინჯნით, რომლის ღრმა ქარვისფერი ფერი ეხმიანებოდა მის თვალებში სითბოს. ”ეს შესანიშნავია სიცივის მოსაშორებლად”, - განმარტა ნადიამ, მისი ხმით რბილი, მაგრამ ნათელი. ”ის მზადდება მზეზე გამხმარი ფოთლებით და აქვს სანელებლების შეხება, რომელიც გაძლიერების შეგრძნებას დაგიტოვებთ.”

მენიუ, ტყავით შეკრული ტომი, რომელიც მორთული იყო რთული ქართული დამწერლობით, სარა გადააჭარბა. ყოველი გვერდი თითქოს მღეროდა სირენის სიმღერას ტკბილი სიამოვნების შესახებ, რომლის თვალწინ ცეკვავდნენ სახელები, როგორიცაა "აჯაფსანდალი" და "იმერული ხაჭაპური". კლასიკასა და თავგადასავლების მოყვარულებს შორის მოწყვეტილი სარა ყოყმანით აიხედა და ხელმძღვანელობას ეძებდა.

ნადიას ღიმილი გაუფართოვდა. „აჰ, პირველად სტუმარი! იმერული ხაჭაპური აუცილებლად უნდა გასინჯოთ. ეს არის ნავის ფორმის პური, რომელიც ჩაყრილია სამი ქართული ყველის ნაზავით, მაგრამ თუ ცოტა გაბედულად გრძნობთ თავს, აჯაფსანდალი ვეგეტარიანული ოცნებაა – შემწვარი ბადრიჯნის, წიწაკის, პომიდვრის და ახალი მწვანილის ჩაშუშული“. ნადიას მგზნებარე აღწერებით მოხიბლულმა სარამ გადაწყვიტა კულინარიული ნახტომი მიეღო რწმენით და ორივეს ნახევარ-ნახევარი შეკვეთა აირჩია.

როცა ნადია სამზარეულოში გაუჩინარდა, სარას მზერა რესტორანში გადაიტანა. მეგობრების ჯგუფი მაგიდის ირგვლივ შეიკრიბა, მათი სიცილი ეხმიანებოდა გაშლილ აგურს, მათი თეფშები სავსე იყო ოქროს ნამცხვრებით და ორთქლზე მოხარშული ღუმელებით. მარტოხელა ბიზნესმენი იჯდა წიგნში ჩაფლული, ჩანგლის რიტმული კინკლაობა თეფშზე ერთადერთი საუნდტრეკი იყო მისი მარტოხელა ტრაპეზის.

ხაჭაპურის მოსვლა გრძნობებისთვის სიმფონია იყო. იმერული, ოქროს შედევრი, ჩამოვიდა გაფუებული მდნარი ყველით, მისი ზედაპირი ბრწყინავდა ერთი, შესანიშნავად გაყვითლებული კვერცხის ცენტრში. თიხის ჭურჭელში ჩასმული აჯაფსანდალი აფრქვევდა მიწიერი არომატის ღეროებს, მწვანილის სუფთა მწვანე სურნელს. ნადია, მუდამ პაციენტის მეგზური, ისევ გამოჩნდა, თვალებში ბოროტი ციმციმი.

"იმერულით ტკბობის ტრადიციული გზა", - განმარტა მან და თბილი პურის ნაჭერი აიღო, "ეს არის მისი ჩაძირვა გამდნარ ყველსა და კვერცხის გულში. ცოტა არეულია, მაგრამ ოჰ, ასე ღირს!” სარა ნადიას მიჰყვა და როგორც კი პირველი ლუკმა ააფეთქა პირში - ტექსტურებისა და არომატების სიმფონია, ცხარე ყველი ეთამაშებოდა კვერცხის გულს და პურის რბილ ღეჭვას - მიხვდა. ეს არ იყო მხოლოდ საკვები; ეს იყო გამოცდილება.

მისი კულინარიული თავგადასავლის შუა გზაზე სარას მუცელში ჩაძირვის შეგრძნება დაეუფლა. მისი ტელეფონი, მისი მაშველი ხაზი გარე სამყაროსთვის, კარის ფრჩხილივით მკვდარი იყო. იმედგაცრუებულმა წაიჩურჩულა ნადიას მივიწყებული დამტენის შესახებ, თანაგრძნობის კვნესისთვის.

მაგრამ ნადიამ ისევ გააოცა. თვალის დახამხამებით და შეთქმული ღიმილით, იგი უკნიდან გაუჩინარდა, რამდენიმე წუთში კვლავ გამოჩნდა პორტატული დამტენით, მბზინავი ჯავშნით გამოწყობილი რაინდი, გადაცმული რესტორნის სერვერად. ”ჩვენ ყველანი იქ ვიყავით,” თქვა მან, მისი ხმა სავსე იყო გაგებით. ”ჩათვალეთ ეს სახლზე.”

როცა სარა ჭამას დაასრულებდა, წვიმამ უკან დაიხია და გარეცხილი გაბრწყინებული ქალაქი დატოვა. როცა ის გარეთ გამოდიოდა, საღამოს გრილი ჰაერი გამამხნევებელი იყო, მკვეთრი კონტრასტი წინა წუთების სველი სიცივისგან. მაგრამ ნამდვილი სითბო შიგნიდან მოდიოდა. ეს იყო სითბო