ლოს-ანჯელესი, კალიფორნია – 2025 წლის 3 იანვარი – უოლტ დისნეის საკონცერტო დარბაზში ჰაერი მოლოდინით ატყდა, როდესაც მაყურებელი ელოდა ცნობილი მევიოლინე ლიზა ბატიაშვილის ჩამოსვლას. და როდესაც ის სცენაზე ავიდა, ბრბოს სიჩუმე ჩამოვარდა. საღამო, რომელსაც დირიჟორობდა დინამიური რობინ ტიჩიატი, დაჰპირდა განსაკუთრებულ სიამოვნებას: ბეთჰოვენის ვიოლინოს კონცერტის შესრულებას, შედევრს, რომელიც მოითხოვს როგორც ტექნიკურ ბრწყინვალებას, ასევე ღრმა ემოციურ სიღრმეს.

კონცერტი დაიწყო ენერგიით, დვორჟაკის სულიერი პრაღის ვალსების თავაზიანობით. Ticciati, თავისი დამახასიათებელი ნიჭით, ხელმძღვანელობდა ლოს-ანჯელესის ფილარმონიას ენერგიული და მხიარული რენდინგით, რაც შესანიშნავად ქმნიდა სცენას საღამოს ცენტრალური ნაწილისთვის.

შემდეგ მოვიდა ბეთჰოვენი. გახსნის ზოლებიდან ცხადი იყო, რომ ეს იშვიათი ინტენსივობის შესრულება იყო. ბატიაშვილი, რომელიც ცნობილია თავისი პოეტური ფრაზებით და უნაკლო ტექნიკით, თითქოს ძალისხმევის გარეშე მოძრაობდა კონცერტის მომთხოვნ პასაჟებში. მისი ტონი, როგორც ერთხელ კრიტიკოსმა ჯეიმს ლეონარდმა შენიშნა, იყო „სუფთა, მაგრამ შეხებული სიტკბოთი“ და მისი ინტონაცია უზადო იყო.

პირველი მოძრაობა, Allegro ma non troppo, განვითარდა თვალწარმტაცი სიცხადით და სიზუსტით. ბატიაშვილის დიალოგი ორკესტრთან იყო დახვეწილი, თითოეული ფრაზა შესანიშნავად დაბალანსებული და ნიუანსირებული. ლარგეტო, მტკივნეული სილამაზის მოძრაობა, უბრალოდ მომხიბვლელი იყო. ბატიაშვილის თამაში ღრმა ინტროსპექციის გრძნობით იყო გამსჭვალული, მისი ტონი დნება დარბაზის დახურულ ატმოსფეროში.

ბოლო მოძრაობა, რონდო ალეგრო, იყო ვირტუოზის მორევი. ბატიაშვილის თითები გასაოცარი სისწრაფითა და სისწრაფით ცეკვავდნენ სიმებს, თან საოცარ კონტროლსა და მუსიკალურ გრძნობას ინარჩუნებდნენ. აუდიტორია აღფრთოვანებული იყო და დასასრულს მქუხარე ტაში ატყდა.

თუმცა, მაყურებელი არ იყო მზად გასაშვებად. გაისმა ზარები ბისისკენ, უფრო ხმამაღალი და დაჟინებული. ბოლოს, თბილი ღიმილით დაბრუნდა ბატიაშვილი სცენაზე და გულშემატკივართა სასიხარულოდ, ქართული ტრადიციული ხალხური მელოდიის მომხიბვლელი შესრულება შესთავაზა. დარბაზი სავსე იყო საერთო სიხარულითა და მადლიერებით.

კონცერტის შემდეგ გაიმართა ვრცელი ინტერვიუ ბატიაშვილთან და ტიჩიათთან, სადაც მათ გაუზიარეს თავიანთი შეხედულებები სპექტაკლზე და ღრმა კავშირი მუსიკასთან.

საღამო ბატიაშვილის, ტიჩიატისა და მთელი ორკესტრისთვის ოვაციებით დასრულდა. ეს იყო სპექტაკლი, რომელიც უდავოდ დაამახსოვრდება წლების განმავლობაში, დიდი მუსიკის ძალისა და ამ გამორჩეული შემსრულებლების არაჩვეულებრივი ნიჭის დასტური.